Hopelijk heb ik deze week een goede start gemaakt met mijn herstel van m’n knieblessure. Ik ben twee keer naar de fysio geweest en heb drie keer gelopen en heb het gevoel dat het steeds wat beter gaat!
Op maandag mocht ik van de fysio een rondje hardlopen, maar zodra ik pijn zou voelen, zou ik moeten stoppen. Al op tijd had ik m’n hardloopkleding aan, maar voordat ik uiteindelijk op weg ging duurde het wel even. Toch een beetje angst om pijn te krijgen. Maar goed. Ik begon rustig met wandelen om vervolgens een paar honderd meter te rennen. Naja, rennen… het was meer sjokken, maar ik ging in ieder geval harder dan dat ik wandelde ;-) Voordat ik überhaupt iets voelde opkomen, ging ik weer wat wandelen en zo heb ik dat 6 km lang gedaan. Ik had weinig last, wat heel fijn was. Natuurlijk ging ik absoluut niet snel, maar ik heb de pijngrens ook niet opgezocht. Dat leek me niet zo verstandig.
In de middag ging ik naar de fysio. Ze was vrij positief op hoe ik reageerde op de oefeningen die ik had meegekregen. Wederom masseerde ze m’n knie los en ze heeft m’n knie ingetapet. Ik moest wat kniebuigingen maken en de pijngrens opzoeken, maar dat lukte niet. Op zich positief natuurlijk! Helemaal goed intapen kon daardoor echter niet, maar toch had ik afgelopen week wel het gevoel dat m’n knie iets meer ondersteund werd. Ik kreeg als opdracht mee om een half uur achter elkaar te rennen in een redelijk vlot tempo. Geen wedstrijdtempo, maar ook zeker niet te langzaam, omdat je dan de kans heb dat je meer ingezakt gaat lopen. Ik mocht die loop op dinsdag of woensdag doen en als het echt goed ging, dan mocht ik op donderdag nog een keer. Aangezien ik maandag ook al had gelopen, besloot ik woensdag te gaan.
Woensdagochtend dus de wekker gezet om vervolgens een rondje van 5 km te gaan lopen. De eerste drie kilometer gingen erg fijn. Mijn tempo lag onder de 6.00 min/km, dus voor mij een behoorlijk tempo. Tot mijn verbazing had ik geen last van m’n knie. Ik was er natuurlijk erg op gefocust, dus hij was wel aanwezig, maar ik had geen pijn. Na 3 km begon ik wat moe te worden. Ik merkte dat ik me echt moest blijven concentreren op een juiste loophouding. Als ik dat deed, ging het goed. Liet ik dat versloffen, dan voelde ik dat m’n knie te veel naar binnen draaide. Na 5 km was ik echt kapot, maar ik had de afstand wel binnen een half uur afgelegd! En nu maar afwachten of ik een reactie zou krijgen. De rest van de ochtend voelde goed. De middag voelde ook goed. En ook ’s avonds ging het redelijk! M’n knie werd wel wat stijver, maar dat kwam ook doordat ik ’s avonds vooral zat. De volgende dag voelde ik m’n knie wel weer iets meer, maar lang niet zo erg als ik had verwacht.
Vrijdagochtend ging ik dus met een positief gevoel naar de fysio. Ik had m’n schema meegenomen, zodat we samen even konden kijken wat er komende periode nog haalbaar is. De Afsluitdijk run komt gewoon te vroeg. Helaas. Maar ik had er wel al rekening mee gehouden. Ik ga wel nog proberen om het startnummer om te zetten naar de 16 km, zodat ik wel kan lopen. De marathon blijft wel nog steeds in de planning staan. Afhankelijk natuurlijk van hoe het gaat, maar het zou dus kunnen zijn dat ik die gewoon loop! Verder mag ik deze week weer gaan opbouwen en woensdag weer even langs om alles los te maken.
Zaterdag mocht ik tussen de 45 en 60 minuten lopen. In mijn schema stond een loopje van 8 km, dus ik besloot die maar gewoon te doen. Dan zou ik iets langer dan 45 minuten bezig zijn. Van de fysio had ik tape meegekregen om zelf m’n knie in te tapen. Helaas plakte de tape niet zo goed, waardoor halverwege de ondersteuning van de tape minder werd. Op zich ging het lopen wel. Niet zo lekker als afgelopen woensdag, maar ik kon blijven rennen. Bij de 6 km nog wel even m’n knie wat gemasseerd en daarna weer verder gegaan.
Aankomende maandag doe ik er nog een km bij en hoop ik een rondje van 9 te kunnen maken en dan ga ik wel weer verder zien hoe het loopt!
Another mile to run... 