Another mile to run…

Een tijdje geleden zag ik bij Galileo een item over het lopen van een marathon zonder training. Hoe verstandig is dit? Nou, die conclusie is natuurlijk snel getrokken. Niet doen! En kan het? Daar werd geen harde uitspraak over gedaan. Die dag lukte het in ieder geval niet. Het filmpje zette mij echter wel aan het denken over mijn eigen marathonvoorbereiding en race.

Jorn, de verslaggever van Galileo, begint aan een tocht van 42 km zonder ervoor getraind te hebben. Hij heeft wel een basisconditie, want hij voetbalt twee keer per week. De test wordt uitgevoerd tijdens een evenement, weliswaar kleinschalig maar goed, en dat helpt denk ik in ieder geval mentaal een beetje. Ik vind het ook altijd super fijn om een bekende langs de kant van de weg te zien staan als ik het zwaar heb of support te krijgen van mensen die ik niet ken, maar die je wel aanmoedigen.

Als advies krijgt hij om niet te hard van stapel te gaan, want dan zal het snel afgelopen zijn. Herkenbaar! Tijdens mijn lange duurloop had ik de eerste 15 kilometer een tempo tussen de 6.00 en 6.20 min/km. Normaal gesproken niet erg en prima vol te houden, maar met mijn verminderde conditie na mijn blessure een te hoog tempo. Uiteindelijk zat ik aan het einde van de run toen he-le-maal stuk. Dit was wel een wijze les voor de marathon. Langzamer starten! Tijdens de marathon hield ik daarom bewust in. Door de adrenaline en de entourage heb je al snel de neiging om toch sneller te gaan dan gepland onder het mom van ‘het gaat zo lekker’. Ja, het gaat dan inderdaad lekker, maar je weet dat je de snelle start dan later moet bekopen. Dus ik moest het tempo steeds wat terug nemen. De eerste 20 kilometers heb ik daardoor heel relaxt gelopen voor mijn gevoel. Uiteindelijk ging ik sneller dan tijdens mijn lange duurloop, maar goed, de conditie was inmiddels natuurlijk ook weer wat verbeterd. Na 20 km was ik nog fris en dat was heel fijn voor de rest van de race.

Bij de zeven km krijgt Jorn al wat last van zijn benen. Die voelen zwaar aan. Naarmate de wedstrijd vordert, wordt dit natuurlijk alleen nog maar erger. Bij 21 km geeft hij aan dat ook zijn voeten pijn beginnen te doen. Nu komt het echt op karakter aan geeft de sportfysio aan. Ook zo herkenbaar! Tijdens de marathon in Düsseldorf had ik hier nagenoeg geen last van. Bij de 35 km kreeg ik het toen zwaarder, maar net op dat moment kwam er toen een bekende langs die mij even oppepte. Kilometer 35 t/m 40 heb ik toen echt wel op karakter moeten doen, maar omdat het niet zoveel kilometers waren die zwaar waren, viel de mentale strijd mee. In Amsterdam verwachtte ik dat het anders zou zijn, omdat ik tijdens die duurloop zo’n klap had gehad. Ik was best bang om de man met de hamer weer tegen te komen, maar het viel mij alles mee. Dit keer waren kilometers 31 t/m 40 erg zwaar. Dus het was iets meer een strijd dan in Düsseldorf. Ik vraag me alleen wel af of het echt komt doordat mijn lichaam het zwaar had of dat het toch ook iets mentaals was. Ik was namelijk een beetje huiverig om die 30 km te passeren. Ik had namelijk dit keer maar één keer 30 km gelopen en was er niet zeker van of het genoeg was. Dat maakte dat ik die laatste kilometers dit keer toch anders in ging en wellicht zorgde dat er voor dat het zwaarder was. Hierdoor realiseerde ik mij dat de lange duurlopen voor mij best belangrijk zijn. Die geven je vertrouwen en dat kan je mentaal op de been houden.

Na 30 km is de koek echt op voor Jorn. Tijdens mijn lange duurloop voelde ik me denk ik hetzelfde als hem. Ik kon toen ook echt niet meer. Lichamelijk had ik toen gelukkig geen pijn, maar ik kon ook echt geen meter meer verder lopen dan die 30 km. Dat was ook wel het moment waarop ik twijfelde of ik wel zou moeten starten. Zou m’n geest het winnen van m’n lichaam? Zou m’n lichaam er genoeg klaar voor zijn? Uiteindelijk is gebleken dat ik het redde. Het ging zelfs veel beter van verwacht! En dan vind ik het toch bijzonder om te merken waar je lichamelijk en mentaal toe in staat bent.

De volgende marathon staat alweer gepland. Ik hoop dat die voorbereiding wat beter zal verlopen dan afgelopen keer. Gelukkig deed ik in Amsterdam de marathon niet uit het niets, ik had heus wel wat trainingsuren in de benen. En dat zorgde ervoor dat mijn race een beter einde had dan die van Jorn. Want een marathon zonder voorbereiding lopen… mij niet gezien!

Zelf zien hoe het Jorn vergaat? Je kunt het item terug kijken via de volgende link: http://www.galileotv.nl/item/34357/jorn_mijn_benen_voelen_als_pap