De week zit er alweer bijna op, wat betekent dat het tijd is voor een nieuw trainingsoverzicht! Nog maar vier (!!!) weken tot de marathon van Düsseldorf. Lig ik nog een beetje op schema?
Vorige week zondag heb ik de Zandvoortcircuitrun gelopen. Erg gezellig en lekker gelopen, op 1 klein smetje na… Ik voelde na ongeveer 3 km m’n knie weer opspelen. Het was niet zo dat ik er heel veel pijn aan had, maar m’n knie was wel duidelijk aanwezig. De dag daarna werd het eigenlijk alleen maar erger. Het opstarten van zitten naar lopen deed zeer. Ik ben natuurlijk geen dokter of fysiotherapeut, maar ik denk zelf dat het gekomen is doordat het tempo tijdens de circuitrun voor mijn doen best hoog lag. En dat ik daardoor die knie wat overbelast heb. Op maandagavond stond een herstelrondje gepland, maar ja, wat zou het beste zijn voor mijn knie? Aangezien ik vorige week ook al niet alle kilometers had gemaakt, besloot ik nu wel te gaan, op echt een heel rustig tempo. De eerste kilometer deed ik voor mijn gevoel strompelend, daarna kwam ik er wat meer in. Na drie kilometer was het rondje alweer klaar. De ‘pijn’ was in ieder geval niet erger geworden. Het leek wel of m’n knie juist wat soepeler was. ’s Avonds nog eens goed gekoeld en de volgende dag merkte ik verschil in positieve zin. Ik had veel minder last van mijn knie. Ook dinsdagavond weer gekoeld, zodat ik woensdag hopelijk weer een rondje zou kunnen lopen.
Op woensdagochtend werd ik wakker zonder pijn in mijn knie. Hoera! Er stond een intervaltraining op het programma, maar het leek mij niet verstandig om nu alweer voluit te gaan met de knie. Dan kon ik beter het duurloopje van zaterdag pakken en die 10 km op rustig tempo afwerken (stiekem vind ik die runs ook veel leuker om te lopen, dus wat dat betreft had ik nu een mooi excuus ;-) ) Ik begon inderdaad lekker rustig en heb de hele run met een gemiddelde pace van 6.12 min/km gelopen. Na 2 km voelde ik echter wel weer die knie. Grrrrr… Toch doorgelopen en bij thuiskomst meteen gekoeld. Toen ik net thuis was, deed het buigen en strekken een beetje zeer, maar het koelen hielp duidelijk, want in de middag had ik geen last meer. Yes!
Klaar voor de start…! Heerlijk uitwaaien in de polder
Op donderdag en vrijdag had ik alweer minder last van m’n knie. Gelukkig dat de pijn ondanks het blijven bewegen niet erger, maar minder wordt. De vrijdag begon met een workout in de sportschool. Lekker m’n armen en rug getraind. Na afloop had ik echt wel het gevoel iets gedaan te hebben, maar niet dusdanig dat ik er de volgende dag last van zou hebben. Prima dus! En weer even goed gekoeld na afloop. ’s Avonds nog 40 banen in het zwembad getrokken, afwisselend schoolslag en borstcrawl. Ook dit is een fijne oefening voor de spieren in m’n rug!
Zaterdag ging ik weer hardlopen. De bedoeling was nu wel de intervaltraining te doen: 6×10 min. op tempo met steeds even een rustpauze tussendoor, maar ik had bedacht niet koste wat het kost die training af te werken en aan te passen indien nodig. Toen ik begon voelde ik me goed, geen last van de knie. Tijdens het rennen ging het ook allemaal goed, maar ik durfde gewoon niet voluit te gaan. Daarom besloten om er een rondje van 6 km van te maken, in rustig tempo met af en toe even wandelen. Ik dacht, ik kan beter nu rennen zonder een reactie op te roepen, dan dat ik er weer vol voor ga en dat ik dan weer last krijg. Ik heb dus heerlijk relaxt in het zonnetje gelopen! Eerst een stukje door de polder en daarna een stukje door de duinen. Zoals je op de eerste foto kunt zien, genoten de Schotse hooglanders ook van de zon ;-) Thuis de rek- en strekoefeningen gedaan en weer gekoeld.
Tja, al met al niet de meest relaxte week. De knie blijft na mijn val toch af en toe opspelen en dat is gewoon super vervelend. Ik wil gewoon weer lekker onbezorgd kunnen lopen! Ergens denk ik dat rust goed zou zijn, maar met een halve marathon en een marathon voor de deur is dat niet echt een optie. De halve en hele marathon cancelen is ook geen optie (vind ik). Ik wil ze ZO graag lopen, zeker die marathon. Al moet ik dat kruipend doen. Voor m’n gevoel is het een once in a lifetime experience en is het nu of nooit. Nu heb ik er min of meer goed voor getraind (oke, de laatste paar weken met ups en downs), maar ik zou het moeten kunnen redden. Dat weet ik gewoon. Misschien moet ik het verbeteren van mijn PR op de halve marathon los laten en die gewoon relaxt gaan lopen, zodat ik niet iets forceer… Lastige keuzes, want uiteindelijk wil ik natuurlijk ook niet iets dusdanig verpesten, dat ik daarna met een flinke blessure zit… Aankomende woensdag heb ik weer een afspraak bij de fysio, dus dan maar even verder met haar overleggen!
Another mile to run... 