Another mile to run…

Foto: Stephanie Egberts

Zwaar, mooi, een uitdaging. Zomaar wat termen die vaak in verband worden gebracht met de halve marathon van Egmond. Een strijd tegen de elementen. Zeven kilometer strand, slecht weer en hoog water als je pech hebt. Een klassieker die je toch minimaal één keer gelopen moet hebben volgens velen. Tot dit jaar had ik echter nog niet de moed om me in te schrijven. En dat terwijl het zo ongeveer een thuiswedstrijd is! Naja, misschien wel juist daardoor. Ik weet waar de klimmetjes zitten. Ik weet wanneer het moeilijk wordt. En ik loop graag over het strand, maar zeven kilometer is me vaak nét even te veel ;-) Maar goed, drie keer is scheepsrecht en na twee keer aan de kwart marathon mee te hebben gedaan, besloot ik in 2018 me gewoon wél in te schrijven! Dus, zo kwam het dat ik aan de start van dit prachtige hardloopevenement stond en weer een aantal dingen heb bijgeleerd. Lees je mee?

De dag begon gezellig in hotel Zuiderduin waar we met een grote groep van het FrontRunner team in de zaal van Jaybird mochten verzamelen. Even een shout out naar Jaybird, want wat hadden ze het goed verzorgd zeg! Hapjes, drankjes, niets was te gek. Super bedankt! Maar goed, terug naar waar het om ging: de halve marathon. Ik had goed geslapen, was niet zenuwachtig, omdat uitlopen mijn doel was, maar als je daar zo staat dan komen toch die zenuwen een beetje opzetten. Nog wat drinken, nog een keer naar de wc en oh ja, ook nog even lunchen met een bananenpannenkoek. Om tien over 12 gingen we richting de start en precies op tijd stond ik met Grace, Gaby, Ron en Patty in startvak rood. Horloge aan en hup, over die mat!

   

Grace wilde graag relaxt lopen, dus zo kwam het dat we de eerste zes kilometer gezellig samen liepen. We draaiden meteen het strand op en daar werden we best blij van. Het strand was breed en het zand goed stevig. Ook stond er niet al te veel wind uit het zuid-oosten. Prima loopweer dus! Onderweg werden we aangemoedigd door teamies Nathalie, Manon en Roderick en ingehaald door Maartje, Chris en Robert die als een speer gingen.

Na 5 km was het echter uit met de pret. Er stond een verzorgingspost en toen sloeg het zand om. Eén mulle zandbak was het. Aarrggghhh… hier was ik dus zo bang voor. Maar ja, doorgaan is de enige optie. Iedereen probeerde op dat moment tegelijk op het enige redelijk vlakke stukje strand te lopen waar je niet gelijk weg zakte. Maar aangezien dat strookje maar zo’n 50 cm breed was, was het nogal dringen geblazen. Na 6 km raakte ik Grace dus ook kwijt. Er kwamen wat mensen tussen ons en ik had op dat moment niet de energie om even het gas erop te doen en Grace weer in te halen.

   

Alleen vervolgde ik vervolgens de weg over het strand. Op een gegeven moment ontstond enige keuzestress, want de helft van de lopers besloot op het ienieminie strookje langs zee te lopen en de andere helft besloot meer het strand op langs de duinen te gaan lopen. Wat was de beste plek?! Ik ging eerst mee met de lopers langs de duinen, maar net toen ik bedacht dat dit toch niet de meest handige plek was, slingerde de hele groep alweer richting zee. Ach ja, het houdt je bezig. In ieder geval waren we nu vlak bij de strandopgang van Castricum en daar kwam ik een hoop bekenden tegen. Leuk!

   

Foto 2: Stephanie Egberts

Na de klim het strand af (die gelukkig niet zo steil is als bij de 10,5 km) gingen we meteen links het duin in. Ik besloot een gelletje te nemen, want het strand had me behoorlijk wat energie gekost. Petra kwam ook nog even voorbij stuiven, samen met Chantal en Rinus. Vervolgens moesten we wat heuvels op en af en toen kwamen we bij de camping uit. Hier stonden super veel supporters, erg tof! Het zorgde er dan ook voor dat ik voor mijn gevoel binnen no time op 11-12 km zat.

   

Daarna ging de route weer op de weg terug naar Egmond. We liepen in ieder geval over het verharde pad, dat was fijn. Ik merkte alleen dat ik heel veel werd ingehaald. Op zich niet erg en ook wel logisch, aangezien ik in startvak rood van Le Champion was gestart, maar zondag deed het mentaal toch wel wat met me. Doordat iedereen mij inhaalde, liep ik voor mijn gevoel zo langzaam, terwijl dat eigenlijk wel mee viel. Op de stukken waar we wat meer onder de bomen liepen had mijn gps niet zo heel goed bereik, waardoor m’n horloge ook een ietwat vertekend beeld gaf. Daarnaast voelde ik me ook niet heel erg top. De bananenpannenkoek die ik als lunch had, had ik denk ik toch iets te laat genuttigd… Ik zat zo vol! Dat was dus de eerste les. Niet te laat voor de start iets eten! Je zou denkend at ik dat inmiddels wel had geleerd, maar blijkbaar niet… Naja, doorgaan was wederom het enige wat ik kon doen. Ik probeerde in een flow te komen, maar dat lukte niet heel erg. Toen probeerde ik me op mijn muziek te concentreren, maar juist op dat moment vond ik de liedjes die ik te horen kreeg niet zo leuk. Ging dus heel lekker ;-)

Bij 16 km werd ik in ene op m’n schouder getikt. Hee, Esther! Ik was inmiddels al op het punt dat ik het allemaal iets minder leuk vond en ook mijn tweede les leerde. Trainen voor een halve marathon is toch echt wel een must! Sinds de marathon van Rotterdam was dit mijn langste afstand en afgelopen periode heb ik eigenlijk allemaal maar afstanden tot 10 km getraind. Eén keer liep ik 20 km (met wat stops en fotomomentjes tussendoor) en dat bleek nu toch wat te weinig te zijn ;-) Gelukkig bleef Esther bij me. Echt gezellig was ik niet, want ik had al m’n energie nodig voor het lopen, maar Esther kletste er vrolijk op los wat in ieder geval voor afleiding zorgde. Zo fijn!

   

Hierdoor schoten de laatste kilometers toch weer wat op en ook mijn pace begon weer wat sneller te worden. Met het verhogen van de snelheid, begon ik volgens mij wel steeds moeilijker te kijken. Het moest echt zo ontzettend uit mijn tenen komen! En dan heb je om het dorp in te gaan ook nog die Bloedweg voor de boeg. Waar ik zondag dus een bloedhekel aan had. Verschrikkelijk die klim! Ik kwam niet meer vooruit zeg. Die laatste kilometer is vervolgens in een soort roes voorbij gegaan. Finishen was het enige wat ik wilde! In 2 uur en 9 minuten ben ik de finishlijn gepasseerd en zat het erop. Many thanks to Esther, die mij die laatste 5 km erdoor getrokken heeft!!!

   

Na afloop konden we met iedereen nog even nakletsen, op adem komen en een broodje eten in de ruimte van Jaybird. Ben ik tevreden? Ja, op zich wel. Ik heb het gehaald en dat was het doel! Ik denk alleen dat het allemaal wat makkelijker moet kunnen. Dus wie weet sta ik volgend jaar wel weer aan de start, maar dan wel iets getrainder! ;-)