Another mile to run…

Wat hou ik er toch van om af en toe een trailwedstrijd te lopen! Of naja, wedstrijd… Zo voelt het nooit, want het gaat er altijd heel gemoedelijk aan toe. Tijd is ook niet belangrijk, genieten des te meer! Dit keer had ik me ingeschreven voor de Polar Bear trail. De prachtige sneeuwfoto’s van vorig jaar besloten me al snel om deze trail een keer te lopen. Helaas waren de paden dit jaar niet met sneeuw bedekt, maar met een dikke laag modder! Ook leuk! Of toch niet…? Lees snel verder!

Op vrijdag vertrokken we met z’n vieren richting het zuiden van het land. Zo’n weekendje weg is echt een goeie break, het voelt altijd als een hele vakantie! Nadat we op zaterdag in de mergelgrotten gemountainbiked hadden (leuke aanrader!), stonden we op zondag redelijk op tijd op om rond tien uur bij de start van de Polar Bear trail aan te komen. Het was nogal fris, dus de trail deed zijn naam eer aan. Helaas was het niet zo koud dat het had gesneeuwd. Wel was het weiland al één grote modderpoel. Op zaterdag had het de hele dag geregend en dat had zijn uitwerking op het parcours.

   

Nadat het startschot was gegaan en we op weg gingen om 14 km te trailen, zaten we na de eerste meters al tot ongeveer onze enkel in de modder. Gelukkig had ik m’n schoenen goed vastgebonden! Een andere loper kwam erachter dat haar schoen niet zo vast zat, die bleef in de modder steken terwijl zij doorliep ;-) In het duin probeer ik de modderpoelen altijd een beetje te ontwijken, maar dat hoefde ik nu niet te proberen. En ach, nadat je een paar keer lekker diep in de modder bent gestapt, is het eigenlijk ook wel heel leuk! Een soort buitenspelen 2.0!

   

Na het weiland moesten we een stukje over de weg naar beneden lopen. Dat ging lekker gemakkelijk! Daarna moesten we weer een weiland door en toen kwamen we bij het bos aan. Er was wat file vorming voor de brug, maar hé, het is een trail, dus we maken ons niet druk over de tijd en we maken ons dus ook niet druk over de wachtrij. Daarna ging het parcours wat op en neer. Op een gegeven moment liep ik in een groepje van vier mensen en aangezien ik niet op kop liep, liep ik vrolijk achter iedereen aan. Maar ja, toen kwamen we in ene bij een geasfalteerde weg en zagen we nergens bordjes meer en ook geen andere lopers. Oeps! Gelukkig hoorden we ergens boven ons wat mensen roepen die aangaven dat we daar naar links moesten. Oké, berg op dan maar weer en nu wel de afslag nemen!

   

Het parcours ging wederom wat op en neer. Het grootste gedeelte kon ik rennend afleggen, alleen berg of heuvel op moest ik af en toe wandelen. Ik was heel blij met mijn trailschoenen, want door de modder waren sommige stukken spekglad. En het was zwaar lopen zeg! Iedere keer moest je je voeten weer uit de klei trekken, wat het niet gemakkelijker maakte. Voor ik het wist zat ik al op 7 km. Wauw, al op de helft! Ik had geen muziek op, maar ik verveelde me geen moment. Ik moest me goed concentreren op de passen die ik zette en op de momenten dat het parcours wat vlakker was, kon ik genieten van de omgeving. Ik wist gelijk weer waarom ik trailen leuk vind!

   

Vervolgens kwamen we op een open vlakte. Hier moesten we over een pad omhoog lopen en aan de andere kant weer naar beneden. Ook hier lag veel modder en sommige stukken liep ik, omdat ik merkte dat ik af en toe wat weg gleed. Bijna op de top van de heuvel besloot ik weer te gaan rennen. Bovenop moest ik een bocht naar links maken en toen ging het mis. Ik merkte dat m’n voet geen grip had ik dat ik weg gleed. Tijdens het zweefmoment van m’n val bedacht ik me dat dit echt weer iets voor mij was. Ik zou zo direct als één van de weinige deelnemers natuurlijk he-le-maal onder de modder zitten… Maar toen ik neer kwam, merkte ik al gelijk dat dat niet mijn grootste probleem was. Ik voelde dat mijn rechterknie iets hards raakte (een steen bleek later) en dat deed ontzettend veel zeer! Ik moest echt even slikken en wilde eigenlijk zo snel mogelijk weer opstaan en verder gaan (vooral niet piepen), maar dat ging echt niet. Gelukkig stopten er wat andere deelnemers om me te helpen. Ze vroegen of ik kon gaan staan en verder kon, maar ze zagen ook wel aan me dat ik serieus pijn had. Ondertussen zag ik ook dat mijn broek stuk was en dat er behoorlijk wat bloed zat. Ik werd er een beetje misselijk van, dus probeerde er niet te veel naar te kijken…

   

Maar goed, blijven liggen was ook geen optie, ik wist dat ik in ieder geval door moest gaan tot de verharde weg. Twee super behulpzame lopers hebben me helpen opstaan. Goed op mijn been staan lukte nog niet, dus zij hebben me naar beneden geholpen (duizendmaal dank!). Halverwege had ik het idee dat ik met ondersteuning wel weer erop zou kunnen gaan staan. We waren ongeveer 300 meter van de verzorgingspost verwijderd, daar ben ik met hun hulp naar toe gestrompeld. Verder gaan was geen optie, dus werd er een wagentje gebeld die mij ophaalde en naar de finish bracht. Ik baalde zo óntzettend zeg! Ik had deze mooie trail uit willen lopen en ik maakte mij natuurlijk ook zorgen over wanneer ik weer zou kunnen gaan lopen.

Bij de EHBO is alles goed schoongemaakt, een tetanus prik hoefde ik niet, omdat die nog geldig is en met twee paracetamol in m’n mik als troostprijs, kon ik de Polar Bear trail verlaten. Nu, twee dagen later, is mijn knie behoorlijk dik en stijf. Bewegen is pijnlijk (maar wel goed), alleen hardlopen moet ik de komende dagen even laten voor wat het is. Vrijdag laat ik alles nakijken bij de fysio en ik hoop dat ik weer snel up and running ben! Ach, ik heb in ieder geval tijd nu om te kijken op welke trail ik mijn revanche ga nemen. Want deze DNF moet ik natuurlijk wel binnenkort (naja, vooruit, als alles weer goed werkt) goed gaan maken!

PS: Thanks Margret en Marco voor wat foto’s!