Het leuke van een raceverslag schrijven, is dat je de hele wedstrijd nóg een keer mag meemaken. Alleen dan nu zonder de fysieke inspanning, gelukkig maar ;-) Rotterdam was warm. Maar fantastisch, geweldig! Ik was van te voren op van de zenuwen, wilde zo graag onder de vier en een half uur lopen… Wat als het nou niet zou lukken, zou ik er dan nog wel van kunnen genieten? Ik kan de clou wel alvast verklappen: uiteindelijk ging het gewoon super goed! Ik heb zo van de marathon genoten! Vandaag het eerste deel van mijn verslag over het marathon weekend!
Het hele feest begon al op zaterdag. Toen vertrok ik samen met mijn vriend met de trein naar Rotterdam. Ik had echt zo’n vakantiegevoel. Zo’n gevoel dat alles leuk is en je ook overal zin in hebt! Een maandje geleden had ik nog een AirBnB kunnen scoren, midden in het centrum, net achter de kubuswoningen. Echt ideaal, want ik zag het eerlijk gezegd niet zo zitten om op zondag al om 7 uur in de trein te moeten zitten.
Op weg naar Rotterdam!
Nadat we alle spullen gedropt hadden, gingen we op weg naar de expo. In de stad hing al een goede sfeer. Natuurlijk zijn we even door de Markthal gelopen waar we een supportersbordje maakten. Go go go! Vervolgens waren we snel op de expo. Eerst het startnummer gehaald, nummer F2054 moest mijn geluksnummer worden! Daarna nog gezellig met Esther afgesproken en over de expo gestruind. De drang om iets te kopen is altijd vrij groot als ik zoveel hardloopspullen zie, maar ik wist het te beperken tot twee haarbandjes ;-)
Go run 010!
Toen we klaar waren op de expo voelde ik m’n benen eigenlijk best wel. Alsof ik al een marathon had gelopen ;-) Ohjee, al dat staan en lopen hakte er dus best wel in. Maar even relaxen en eten dus! Vlak bij ons appartement zat een Italiaan die ons werd aangeraden. Blijkbaar stond ie nogal goed te boek, want er was een wachtlijst van een uur. Maar, het was prima geregeld, want je kon je naam op de lijst laten zetten en dan hoefde je niet per se daar te wachten. We konden dus mooi even met de benen gestrekt op de bank liggen totdat het tijd was om te gaan eten. Nou, en het was het wachten waard. Heerlijke pasta met avocado pestosaus en gerookte zalm gegeten!
Start van de expo. Yes, naam op de wall of fame!
Tijdens het eten ook nog even over mijn tactiek nagedacht. Van de week had ik bedacht om op 6.15/6.20 min/km te starten en dat proberen zo lang mogelijk vol te houden. Als dan de zware kilometers aan zouden breken, zou ik nog wat speling hebben om toch binnen die 4 uur 30 minuten te eindigen. In ene ging ik echter twijfelen. Vorig jaar tijdens mijn eerste marathon in Düsseldorf startte ik namelijk wat sneller. Op een gegeven moment zakte de rondetijden wel in, maar in Amsterdam had ik dat ook. En daar startte ik toen expres langzamer. Ik dacht, dan kan ik beter wat sneller starten, zodat ik daar in ieder geval wat winst pak. Dus ik besloot tot de 10 km op ongeveer 6.10 min/km te lopen, tot de 20 km op 6.15 min/km, tot de 30 km op 6.20 min/km en dan kon ik daarna kijken in hoeverre ik het zou volhouden, maar als ik zou vervallen naar 6.30 of 6.40 min/km zou het ook niet zo heel erg zijn.
Uiteraard even bij de Asics stand langs geweest ;-) It’s raining Noosa’s!
Met de nieuwe tactiek voor ogen, kroop ik om tien uur onder de wol. Door de zenuwen werd het een onrustige nacht en om kwart voor zeven werd ik net voor de wekker wakker. Alle spullen had ik al klaargelegd, dus na het ontbijt kon ik omkleden en richting de start gaan. Ik had een plekje in de RMD’s The Green Room gereserveerd, super fijn! De Green Room lag niet ver van de start en hier kon ik rustig de laatste voorbereidingen treffen!
Roger kwam ook nog even gezellig langs. En het startnummer is binnen!
Toen het uiteindelijk kwart voor 10 was, was het tijd om echt naar de start te gaan. Ik was inmiddels zó zenuwachtig, dat ik er helemaal een beetje emotioneel van werd. Ik had er super veel zin in, dat wel, maar wilde ook zo graag mijn doel halen. Zou dat gaan lukken? Ik startte in wave 4 en bij het startvak stonden mijn ouders voor een laatste succeswens. Zij zouden samen met mijn vriend op verschillende punten langs het parcours staan om mij aan te moedigen.
Zenuwen in het startvak…
In het startvak sprak ik af met Esther, want zij startte ook in wave 4. Net voor 10 uur klonk het You’ll never walk alone van Lee Towers over de Coolsingel. Kippenvel! Zo gaaf hoe iedereen mee zong. Daarna moesten we nog een half uur wachten voordat we zelf over de startstreep mochten gaan. Esther wilde ook graag onder de vier en een half uur lopen, dus we hadden het erover of we samen zouden gaan of dat we misschien we bij de pacers van 4.30 aan konden sluiten. Zij stonden namelijk naast ons. Het leek me echter beter om gewoon mijn eigen race te gaan lopen zoals ik het gepland had. Kletsen zat er toch niet in, want zou al m’n energie nodig hebben om die 42 km uit te lopen ;-)
Jaaaaaa, nog een laatste fotootje en dan mogen we gaan!
De sfeer in het startvak zat er lekker in. Er was muziek en daardoor schoot de tijd heel erg op. Voor we het wisten was het dus al snel half 11 en klonk ons startschot! Naja, startkanon! De hele mensenmassa kwam in beweging en om half 11 ging ik de startstreep over. Het was heel druk, op het parcours, maar ook langs de kant en ik wist dat ik van iedere meter moest gaan genieten! Of dat gelukt is en hoe ik de race zelf heb ervaren, lees je de volgende keer!
Another mile to run... 