Another mile to run…

Ja hoor, hier het vervolg op deel 1! En dit is ook eigenlijk het stuk waar het werkelijk om draait ;-) De race zelf! Om half 10 klonk dus het startschot en om ongeveer tien voor 10 konden wij de start passeren en op weg gaan. Lees snel verder hoe het ging!

Het beloofde zondag een mooie dag te worden en ’s ochtends scheen het zonnetje ook al uitbundig. Gelukkig was het toen nog wel een lekker temperatuurtje. Echt ideaal hardloopweer! Samen met Angela liep ik de eerste 3 kilometer op. We hadden al tegen elkaar gezegd dat ieder gewoon zijn eigen race moest lopen, maar in eerste instantie hadden we dus hetzelfde tempo. Ik merkte wel dat het in het begin best snel ging. Naja, snel… voor een marathon dan. De pace lag ongeveer op 6.00 – 6.10 min/km. En dat terwijl ik op ongeveer 6.30 min/km wilde starten. Ik moest dus bewust inhouden. In het Vondelpark kwamen we op een gegeven moment op een wat drukker punt aan. Er raakten toen wat mensen tussen Angela en mij en vanaf daar liepen we zelf verder.

   

10 Km! Er zit alweer een kwart op!

Voor ik het wist was ik bij de 5 km beland. Ik had inmiddels al twee Powerbar gelsnoepjes op. Jeetje, wat ging het snel. De energie van de gel zorgde ervoor dat m’n tempo wat sneller werd, i.p.v. langzamer. Weer moest ik bewust op de rem trappen. Aan de ene kant dacht ik, als het lekker gaat, waarom zou ik dan niet doorgaan, maar aan de andere kant wist ik dat ik het later tegen me zou keren. Bij de 6 km stond m’n moeder langs de kant. Ook stonden Remco en Stephanie te cheeren. Yes! Ik wist dat ze me zouden volgen en dat later Arnaud, Maaike en Noor ook nog aan zouden sluiten. Zoveel support doet altijd veel goed.

   

Nog altijd vrolijk, net voordat ik richting Ouderkerk aan de Amstel ga.

Ik ging nog steeds lekker. We liepen inmiddels bij het WTC en ik was blij. Er stond publiek langs de kant, ik had goede muziek op en m’n benen voelden goed. Bij de 10 km stonden Remco en Stephanie er weer en daar had ik ze niet verwacht. Dus dat was extra leuk. Na een gek lusje over de President Kennedylaan gingen we richting Ouderkerk aan de Amstel. Voor dit stuk was ik gewaarschuwd. Het zou saai zijn langs de Amstel, zeker omdat je aan de ene kant heen zou lopen en aan de andere kant dezelfde weg weer terug zou lopen. Maar goed, ik vond het dus helemaal niet saai. Ik voelde me sterk en was me nog steeds aan het inhouden. Doordat het zo lekker ging had ik de tijd om om mij heen te kijken. We liepen door het weiland en een aantal lopers uit het buitenland greep hun kans om met de koeien en de molen op de foto te gaan. Ik wist van te voren niet precies hoeveel kilometer we langs de Amstel zouden lopen. Dat was het enige mindere eraan, want ik heb wel drie keer gedacht dat ik er was en over kon steken naar de andere kant, maar dat bleek steeds niet zo te zijn. Uiteindelijk was na 5 km het punt in zicht waar we om konden keren.

   

Zo’n marathon lopen is gewoon heel erg leuk!

Op de terugweg hadden we het windje in de rug. We passeerden een drankpost waar ik weer een bekertje water nam. Ik heb echt bij iedere post water genomen en twee keer een banaan. Uiteraard had ik weer rietjes bij me om zo het bekertje rennend op te kunnen drinken. Ideaal dat je dan niet hoeft te gaan wandelen! Bij 20 km voelde ik me nog steeds goed en toen kwam het punt dat ik er een halve marathon op had zitten. Vanaf dat moment had ik het idee dat de marathon pas echt begon. De kilometers ervoor had ik heel erg ingehouden gelopen. Dat was super fijn, want daardoor was ik totaal niet vermoeid. Na 20/21 km kwam het omslagpunt en moest ik er wat voor gaan doen. Op zich niet erg, maar om dezelfde pace vast te houden moest ik er nu dus wel meer voor werken. Tussen de 20 en 22 km was het pad wat smaller en dat was af en toe wel lastig. Het was druk op het parcours en soms moest je je echt langs iemand wurmen. Na de 22 km ging het weer beter, verspreidden de lopers zich ook wat meer. Onderweg hoefde je je niet te vervelen want er waren flyboarders op het water en er was een boot met een Amsterdamse volkszanger die de lopers vermaakte met Nederlandse meezingers.

   

Het moment waarop je ontdekt dat je supporters een groot spandoek hebben! Goud waard!

Bij de 25 km stond inmiddels het voltallige supportteam, inclusief spandoek! Wauw! Dat had ik niet verwacht, maar daardoor was het des te leuker. Ik durfde niet te stoppen om te zeggen hoe blij ik was, bang dat ik m’n ritme kwijt zou raken. Daarom besloot ik maar even een kort filmpje voor ze te maken. De adrenaline schoot door me heen en voor ik het wist zat ik alweer op km 27. Daar stond m’n moeder nog een keer. Ook die support hielp me de volgende kilometer weer door en toen had ik er dus al 28 opzitten. Dat ging lekker!

   

Ja hoor, nog alles oke! En in het Vondelpark gaat het ook weer de goede kant op.

Ik wist wel dat ik het mentaal kritieke punt naderde. Namelijk de 30 kilometer. M’n voorbereiding is niet rooskleurig verlopen. In de zomervakantie had ik te maken met geïrriteerd kraakbeen in mijn linkerknie waardoor ik ongeveer vier weken uit de running ben geweest. Negen weken geleden kon ik maximaal 500 meter lopen zonder pijn (!). Met behulp van de fysio heb ik het weer bizar snel weten op te bouwen, maar goed, echt veel tijd voor lange duurlopen was er toen niet meer. Ik heb in mijn voorbereiding dus één echt lange loop van 30 km gedaan en toen had ik het zwaar, heel zwaar. Ik kon toen ook écht niet meer dan 30 km rennen. Het was de eerste keer dat ik de man met de hamer tegenkwam en dat wilde ik niet nog een keer meemaken. Maar ja, dat blijft dan toch in je hoofd hangen. Zou ik het nu wel kunnen? Kan mijn lichaam het aan? Kan ik het mentaal aan? Je wilt er niet aan denken, maar juist daardoor doe je het toch.

   

Go, go, go! Bijna bij de finish!

Bij de 31 stond het supportteam er weer. Ik was blij dat ze op dit punt stonden, omdat ik daardoor weer wat energie kreeg. Ik bleef me maar voorhouden dat ik al eens eerder een marathon had gerend en dat ik het dus zou moeten kunnen. Ook wist ik dat ik NIET moest gaan wandelen, want dan zou het hek van de dam zijn. Dat werd mijn mantra: Ireen, je kan dit, je hebt het al eens eerder gedaan. Gewoon blijven rennen! M’n pace zakte naar hoog in de zes min/km, maar dat vond ik op dat moment niet erg. Ik was allang blij dat m’n benen het bleven doen. En de man met de hamer zag ik nog niet! Wel had ik ontzettend veel dorst. Ik had bij iedere drankpost drinken gepakt, maar door de temperatuur die opliep, had ik meer behoefte aan water dan er aangeboden werd. Gelukkig stonden er op een gegeven moment ook mensen met bekertjes water langs de kant, dus daar heb ik toen ook twee keer van kunnen pakken.

   

Jaaaaa!! De finish! De vreugde! 

Na 34 /35 km kwam de mental breakdown. Precies op hetzelfde punt als in Düsseldorf. Je hebt er dan namelijk al zoveel kilometers opzitten, maar je moet er ook nog 8 en dan klinkt 8 km echt heel ver. Ik was wel heel blij dat ik nergens pijn had en dat het vooral een mentaal dingetje was en misschien een beetje conditioneel. Maar ik had geen kramp, ik had geen last van m’n knieën, ik voelde m’n enkel niet en dat was toch wel een wonder. Bij 36 km stond het supportteam er weer en ze zagen aan me dat ik het vrij zwaar had. Die laatste kilometers zit er ook veel vals plat in doordat je bruggetjes op moet en weer af gaat. Ik wist dat ik bij 37 km nog onder een viaduct door moest. Gelukkig stond daar de Halfcrazy Runnerscrew te cheeren! Van John kreeg ik een confettidouche en met de energie die uit m’n tenen moest komen, kon ik die tunnelbak uitkomen.

   

Trots op deze medaille en de supporters!

Bij de 38 km stond er weer een drankpost en ik had ondertussen alweer zo’n dorst gekregen dat ik heel blij was dat ik wat drinken kon pakken. Ik had de hele weg alleen maar water gedronken, maar nu smachtte ik naar iets zoets, dus nam ik een bekertje Isostar. Dat smaakte op dat moment heerlijk. Ik kreeg er weer wat energie van en toen ik in het Vondelpark m’n supporters weer zag, zagen ze aan me dat het beter ging en wisten ze dat ik het zou gaan halen!

   

Wat een dag! Blij!

Inmiddels wist ik dat zelf ook. M’n tempo kon ik niet heel erg meer opvoeren, maar ik realiseerde me wel dat ik nu weer moest gaan genieten. De afgelopen 6 kilometers waren een beetje langs me heen gegaan, maar nu zag ik alle toeschouwers weer en nam ik alle aanmoedigingen dankbaar in ontvangst. En toen kwam het bordje met nog 500 meter tot de finish. Dat was zooooo fijn! Vanaf dat punt heb ik naar iedereen langs het parcours gezwaaid en en ben ik het stadion in gerend alsof ik op dat moment als eerste vrouw de finish over zou gaan. Geweldig! Uiteindelijk kon ik m’n tijd stoppen op 4 uur 35 minuten en 31 seconden en daar was ik heel, heel blij mee!

Nog meer Tony’s! :-D Altijd leuk van die cadeautjes!

Zo, en nu zit het er dus op. Het trainingsschema is afgelopen, de marathon zit erop. Op de runnershigh kan ik nog wel een paar dagen teren en dan ga ik eens kijken wat ik verder ga doen! Iedereen ontzettend bedankt voor alle steun, support en felicitaties!