Another mile to run…

Wanneer je heel veel hardlopende vrouwen, muziek, standjes, hoelahoepen, trampolines en flink wat roze combineert, dan krijg je… juist, de Marikenloop! Al een aantal jaar wordt deze gezellige loop in Nijmegen georganiseerd en dit jaar was ik er voor de eerste keer bij. Het was mentaal zwaar, maar dankzij toppers Debbie en Petra heb ik de finish gehaald!

Mijn teammaatjes ontmoette ik bij station Breukelen waar ik ze met de auto oppikte om vervolgens samen naar Nijmegen te gaan. In de auto was het gezellig, maar was er ook tijd voor serieuze gesprekken. Debbie had net afgelopen vrijdag een blog online gezet over een lege batterij en daar herkende ik mezelf in. Ik zag er ook best een beetje tegenop om nu een race te lopen, maar met deze twee kanjers aan mijn zijde moest het wel gaan lukken!

   

   

Nadat we de auto geparkeerd hadden, gingen we richting de start van de Marikenloop. Bij de dixi’s stond al gezellig een band te spelen, altijd leuk als het plassen een feestje wordt ;-) Even verderop konden we het terrein op. Wat een feest daar zeg! Het leek wel een festival. Allemaal standjes, lekkere hapjes en er werden diverse workshops gegeven. Peet en ik hebben even meegedaan aan jumping fitness op de trampoline, Deb liet zien dat ze pole-fitness nog niet was verleerd en ik bleek ook nog te kunnen hoelahoepen (oke, met moeite ;-) ). Bij de stand van Intersport waren Robert en heel veel (bekende) winnaressen die een plekje in het Intersport team hadden gekregen. Leuk zeg! Zij deden allemaal de 7,5 km dus helaas heb ik niet iedereen gesproken, want toen moesten zij al richting de start.

   

Wij deden de 10 km en hadden daardoor nog iets meer tijd om ons voor te bereiden op de start. Toen we naar het startvak liepen, stelde Peet voor om samen te lopen. Heel graag! Ook Debbie besloot zich aan te sluiten en zo kon ik de hele race samen met mijn ‘bodyguards’ lopen ;-) We zouden een pace van ongeveer 5.50 min/km aanhouden, maar vanaf het begin liepen we al harder en dat tempo hebben we niet meer losgelaten. Maar wat was ik blij dat we dit samen deden. Het was mentaal namelijk zwaar. Heel zwaar! Het liefste was ik bij 5 km gestopt, maar ja, terug moet je toch, dus dan maar hardlopend want dat gaat nou eenmaal een stuk sneller.

   

Bij de waterposten pakte Peet het water voor me aan en al rennend probeerde ik het bekertje zo goed als leeg te drinken. Ik wist dat als ik zou gaan wandelen, het hek van de dam zou zijn. Ik moest volhouden. Deb en ik hadden het niet gemakkelijk, maar doordat we met z’n drieën liepen, motiveerden we elkaar en gingen we door. Petra was echt onze haas en had opbeurende en motiverende woorden. De route was prachtig en liep grotendeels door het bos. Toen we de woonwijk weer in gingen, stonden er behoorlijk wat mensen langs de kant, samen met de fanfare band. De sfeer was in ieder geval goed!

   

   

Ik wist dat ongeveer 600 meter voor de finish teammaatjes Jermaine en Nathalie zouden staan, dus dat was echt een ijkpunt. Ik kon er nog een glimlachje uitpersen voor de foto en zonder het tempo te verminderen, stormden we op de finish af. Die was mooi breed, zodat we hand in hand met z’n drieën over de finish konden. Een kippenvel moment! Echt zo fijn wanneer je, als het wat moeilijker gaat, steun krijgt van anderen! We did it together!

   

Na afloop konden we bij de stand van Intersport weer even bijkomen en nog wat ervaringen met andere loopsters uitwisselen. Als je vrouw bent en je houdt niet alleen van hardlopen, maar ook van de gezelligheid erom heen, dan is de Marikenloop zeker een aanrader! Wat mij betreft dus tot volgend jaar!