Another mile to run…

Mooi. Zwaar. Lang. Uitputtend. Dat is toch wel de Groet uit Schoorl Run in een paar woorden. Het was één van mijn mooiste lopen, maar ook één van mijn zwaarste lopen (zo niet de zwaarste!). Wat ging ik ka-pot na 23 km. Ik heb hem echt met hangen en wurgen uitgelopen en ben nog nooit zo blij geweest dat ik de finish zag. De tranen rolden over m’n wangen. Van blijdschap dat ik het toch maar had volbracht, maar ook vanwege het feit dat ik het zo zwaar had. Hoe ik de race heb beleefd, lees je hier!

Ik had heel veel zin in de Groet uit Schoorl Run. Het zou de eerste dertiger in aanloop naar Rotterdam zijn en het is fijn als je zo’n lange duurloop niet helemaal alleen hoeft te lopen, maar in wedstrijdverband kan doen. Volgens mijn schema moest ik 24 km lopen met een gemiddelde van 6.06 min/km. Ik zou dus iets meer kilometers maken, maar dat leek me geen probleem.

Helaas kwam er wel een hobbel op de weg. Ik werd namelijk ziek! Afgelopen week had ik griep, maar gelukkig zonder koorts. Doordat ik me vrijdag en zaterdag wel weer aardig goed voelde, besloot ik gewoon te gaan starten. Ik zou altijd nog na 21 km uit kunnen stappen als het echt niet zou gaan…

Met een dus niet al te ideale voorbereiding gingen we zondag op tijd richting Schoorl. Mijn vriend had op vrijdag ook nog een startbewijs geregeld. Hij wilde er graag een rustige duurloop van maken en besloot met mij mee te lopen. Nadat we in de sporthal een korte, maar gezellige meeting hadden gehad met Monique, Petra, Ron en Gabriella, gingen we na het dumpen van onze tas richting het startvak. Uiteraard moest ik nog even naar de wc, dus toen we uiteindelijk bij de startvakken aankwamen, was het daar behoorlijk druk. Ik mocht in groen starten, maar we zijn vanuit rood gestart, omdat de race tegen de tijd dat we daar waren daadwerkelijk begonnen was!

   

Drukte in de sporthal en bij de startvakken!

We gingen lekker van start. Ik voelde me goed en daardoor lag het tempo hoger dan gepland. Maar omdat het lekker ging, besloot ik geen gas terug te nemen. Na ongeveer 3 km kwamen we Esther en Erwin tegen op het parcours. Gezellig! Met z’n vieren hebben we vervolgens tot de 21 km samen gelopen. Zij deden namelijk de 21 km, wij moesten er nog wat kilometers aanplakken. De paden waren super goed sneeuwvrij gemaakt (organisatie, top gedaan!), maar verder was het een winter wonderland!

   

Startvakselfie! En gezellig met Esther lopen!

Onze snelheid lag iedere ronde gemiddeld tussen de 5.36 en 6.06 min/km. Top! Bij de 13 km kreeg ik alleen wel wat last van m’n maag. Ik neem altijd gelsnoepjes van Powerbar en heb daar nog nooit last van gehad, maar nu vielen ze niet zo lekker. Ook de stukjes banaan die ik onderweg meepakte, zorgden voor krampen. Dat was vervelend, maar het zakte ook wel weer weg en ik kon verder wel lekker doorlopen en het tempo had er niet echt onder te lijden.

   

Alles gaat hier nog goed!

Bij de 21 km besloot ik daarom niet af te slaan, maar door te lopen. Op zo’n moment wil ik dan ook wel graag de 30 km volmaken. Na 22/23 km viel echter ook het water verkeerd. Op dat deel van het parcours was helaas geen dixi te bekennen, dus de enige optie was doorgaan. Totdat ik rechts in de duinen een restaurant zag liggen. Ik moest er even voor van het parcours af en voordat er een wc vrij was, was ik ook weer wat tijd verder, maar oke (overigens heb ik hier m’n eigen tijd even stil gezet, mijn officiële tijd is dus 10 minuten langzamer!). De kilometer die volgde, ging wel weer aardig, dus toen ik de 24 km was gepasseerd had ik een gemiddelde van 5.58 min/km. Wauw! Makkelijk ging het dus aan de ene kant niet, maar m’n benen voelden goed en ik had niet het idee dat het tempo te zwaar voor me was. De halve marathon liep ik bijvoorbeeld in 2.05.04, maar 1 minuut en 20 seconde langzamer dan m’n PR!

   

Prachtig lopen in Schoorl

Helaas ging het na 23/24 km bergafwaarts. Ik had kramp in mijn buik/romp, alles deed gewoon zeer tijdens het rennen, en daardoor kwam ik maar moeilijk vooruit. Ik moest stukken wandelen, omdat het rennen te veel pijn deed. Half joggend, half wandelend ben ik zo verder gegaan. Maar goed, dat is natuurlijk helemaal killing voor je benen en lijf! Zo half bakken lopen is zo mogelijk nog zwaarder.

   

Wat water drinken, de rietjes zijn nog steeds een top uitvinding! En hier kreeg ik het al zwaar. Ik lach als een boer met kiespijn ;-)

Ik raakte helemaal in de achterhoede van het deelnemersveld. Mentaal doet dat ook wel iets, maar aan de andere kant heb ik nog nooit zoveel support ontvangen als op dat moment! Wat was iedereen aardig, men probeerde elkaar op te peppen. Echt top!

Op een gegeven moment brak de laatste kilometer aan. Nog steeds ging het allemaal heel langzaam, en ook die laatste kilometer kon ik (hoewel ik heel graag wilde) niet helemaal rennend volbrengen. Mijn hele lijf deed pijn. Toen ik de straat van de finish in draaide, was ik ZO blij! De 10 km ging inmiddels van start, dus er waren weinig mensen meer bij de finish, maar dat maakte niet uit. Ik had het gehaald!!

Maar yes, de finish gehaald!

Spijt dat ik heb meegedaan? Nee, absoluut niet! Het was echt prachtig lopen in de duinen met al die sneeuw. Misschien heb ik de eerste 22 toch te veel gegeven, zeker omdat ik ziek ben geweest. Misschien was het verstandiger geweest als ik rustig aan had gedaan. Wellicht had ik gewoon pech dat het eten en drinken vandaag niet goed viel. Aan de andere kant ben ik wel trots dat ik 24 km in een mooie tijd heb gelopen. En dit is ook sport he, af en toe door een dal gaan! Dan gaat het vast de volgende keer weer beter :-)